I niedziela Wielkiego Postu przypomina nam przymierze, które Bóg zawarł z Noem i wszelkim stworzeniem, po potopie. Znakiem tego przymierza stała się tęcza:

"Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem"

                                                                                                 /Księga Rodzaju 9,13-15/

W ubiegłym roku widziałem nad naszą Łomnicą najpiękniejszą z tęcz, jakie oglądałem w życiu. W nawiązaniu do dzisiejszego Słowa Bożego, chcę przypomnieniem tej tęczy ucieszyć i tych, którzy ją widzieli, i tych którym to nie było dane.

Do tego wspomnienia i zdjęć, dołączam również wiersz cudnego Poety :

Julian Tuwim

Na głę­bie, du­szo, na głę­bie
Sre­brzy­ste wy­puść go­łę­bie
Z kwit­ną­cą różdż­ką oliw­ną.

Go­łę­bie skrzy­dła roz­wi­ną,
Z ra­do­sną wró­cą no­wi­ną,
Przy­fru­ną z wie­ścią prze­dziw­ną:

Że Bóg nam sady ho­du­je,
Bóg Ja­sny – Dom nam bu­du­je,
I tań­cząc kro­ki od­mie­rza.

Słoń­ce do Boga się śmie­je,
A po­nad Do­mem ja­śnie­je
Tę­cza Na­sze­go Przy­mie­rza.

                                                                                                 Z to­mi­ku Czy­ha­nie na Boga (1918)